Όλοι έχουμε ακούσει τον Σαίξπηρ, τον Θερβάντες, τον Γαλιλαίο, τον Greco - Θεοτοκόπουλο, τον Βιτσέντζο Κορνάρο. Πόσοι όμως ξέρουμε ότι όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι υπήρξαν σύγχρονοι και ανήκουν στην ίδιο αναζωογονητικό ρεύμα για τα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες που ονομάστηκε Αναγέννηση; Και πόσοι ξέρουμε πως ο Θεοτοκόπουλος και ο Κορνάρος είναι παιδιά της Κρητικής Αναγέννησης, που έδωσε τη δική της ξεχωριστή πινελιά σε κείνη την περίοδο ακμής της Ευρώπης;

Ο David Holton, από τους επιφανέστερους μελετητές της περιόδου είπε στο συνέδριο της Σητείας του 2009 πως η Κρητική Αναγέννηση ήταν «ένα αξιοθαύμαστο πάντρεμα ντόπιας και ιταλικής κουλτούρας» που «δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί διεθνώς όπως θα της άξιζε». Ο Roderick Beaton χαρακτηρίζει τον Κορνάρο ως «πρωτοπόρο που προλαμβάνει το σύγχρονο μυθιστόρημα». Και πιο πριν, ο Γιώργος Σεφέρης το 1946, εξυμνεί τον Κορνάρο και τη γλώσσα του Ερωτόκριτου, “η τελειότερα οργανωμένη γλώσσα που άκουσε ο μεσαιωνικός κι ο νεότερος Ελληνισμός”.

Πώς όμως ήταν άραγε η ζωή του Κορνάρου, 1553-1613/4, πως ήταν η ζωή στη Σητεία και στην Κρήτη εκείνη την περίοδο; Τι βιβλία διάβασε, τι επιρροές είχε; Πώς κατάφερε να δημιουργήσει ένα τέτοιο έργο το οποίο το αναγνώρισαν οι λόγιοι, αλλά κυρίως ο λαός το έκανε για εκατονταετίες «πολιτικό» του ευαγγέλιο;

Η Στέγη Βιτσέντζος Κορνάρος ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με αυτά τα ερωτήματα, σκοπεύει να γίνει κέντρο δημιουργίας, πολιτισμού και ψυχαγωγίας και έχει την μεγάλη φιλοδοξία να βάλει τη Σητεία στον σύγχρονο πολιτιστικό χάρτη της Ευρώπης.

Θέλει ακόμη οι γενιές που έρχονται να γευτούν τη χάρη αυτού του ποιήματος και να εγκολπωθούν τις ιδέες του.

Να σκέφτονται ελεύθερα απαλλαγμένοι από προλήψεις
Κι αν τα ονειροφαντάσματα δύναμην είχαν τόση,
τι ήξαζε το φτεξούσιο στον άνθρωπο κι η γνώση;

Να μιλούν σωστά
κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο,
κάνει και κλαίσι και γελούν τα μάτια των αθρώπω.

Να αγωνίζονται σωστά
γιατί όποιος δίχως πιβουλιά τον πόθο του ξετρέχει,
εις την αρχή α βασανιστεί, καλό το τέλος έχει.